Yûnus ne güzel söyler: Ana rahminden geldik pazara; Bir kefen aldık, döndük mezara... İnsan, hayatın akışı içinde yaşama sevinci ile ölümden ürperiş gibi iki müthiş zıtlığın arasında çalkalanır durur. Hayat ve ölüm daimi bir akış hâlindedir. Dünyaya geldiğimiz andan itibaren öleceğimizi biliyoruz. Ölüm, en tartışmasız gerçek olarak ortada dururken, geriye kalan şeylerin ne anlamı var? Bu kitapta da çok miktarda ölümden bahseden öykü var. Çünkü, Ölümün bizi nerede beklediği belli değil, iyisi mi biz onu her

Ölüm bile kalp kırıklığını almıyor. Kalp, kalbi kıran karşısında kaçınılmaz bir çekingenlik, yok edilemez bir ritim bozukluğuyla çarpıyor. Belki de Yüce Yaratıcının Kul hakkını affetmem, helalleşip gelin! dediği yer de tam burasıdır. İnsan gerçekten de kalp kırmakta mahirdir. Bir söz, bir davranış, bir dokunuş, bir ima Hiç ummadık bir anda ve ummadık biçimde hem de son derece derin oluyor kırılma. Ancak insan kalp kırmada mahir olduğu kadar, gönül almada da mahir Hiçbir maharet ise kırılan gönüldeki kırıl